Yakup, Leyla ve Halil yollarinda gidiyorlardi. Onlari düssel bir kavsakta ben bulusturdum. Yol arkadasligi yapan bir üclüden cok yazgilari kesismis üc kisi gibi geldiler bana. Tanidigim insanlardi hepsi; iclerinde benden ve sevdiklerimden parcalar vardi. Iyi anlasacaklarini umuyordum baslangicta; ne var ki onlari olusturan cizgiler netlestikce, umdugum gibi gecimli olamayacaklarini anlamak zorunda kaldim. ... Onlarin yola bakislarina, beklentilerine ya da hüzünlerine göre degisiyordu her sey. O zaman yürüdükleri yol ayni olmaktan cikiyor, ücü icin üc ayri gercege dönüsüyordu. Attiklari her adim onlari yalnizca gecmislerinden degil, birbirlerinden de uzaklastiriyordu böylece. Zamanla bunun zaten tüm yollar icin gecerli oldugunu, iki kisinin ayni yoldan yürümesinin olanaksizligini da ögrendim. Yol imgesinin her daim taze kalmasinin asil nedeni buydu demek ki.
Tutkulu bir roman. Bireyin savunusu olan bu güzel roman ironiyle, mizahla dolu ve iyi bitiyor. ... Siyasi siginmaci, burslu ögrenci ve gezgin sanatci kimligindeki okur Paristen gecerek Berlinden La Rochellee gider, sonunda Türkiyeye varir. Neden gittiginin pek önemi yoktur, önemli olan kesintisiz dönen cark ve her zaman hazir olan valizdir. En azindan zihinde.
