Aycanin uykulari cocuklugundan beri issiz ve karanlikti. Kücük bir kiz oldugu dönemde en büyük korkusu gerceklikten ayirt edemedigi hayal ve rüyalardi. Yillar gecip de yasananlar silik birer aniya dönüstükce onlarin yalnizca genis hayal gücünün ürünleri olduguna inanmak istemisti. Ta ki günün birinde rüyalari geri dönene dek
Sürekli takip edilmekte oldugunu fark etmese rüyalarindaki ipuclarini izlemek icin Istanbuldan Makedonya ve Sirbistana uzanan bir yolculuga cikmak aklinin ucundan gecmezdi. Ne yazik ki artik bildiklerini unutmasi ve imkansiza kulak vermesi gerekecekti. Cünkü söz konusu olan hayatta kalabilmekti
Hic bilmedigi bir dünyada yasadigini gec de olsa anlayacakti. Ölümün sürekli bir adim gerisinde durdugu bu yolculukta tüm yasadiklarina ragmen aklinda digerlerinden öne cikan bir soru vardi sik oldugu adama güvenebilir miydi