Egede, Bozdaglarin etegindeki bir yörük köyünde babasi ve üvey annesiyle yokluk ve yoksunluk icerisinde yasarken,
keci gütmeye gittigi bir gün kaderini degistiren olaylar baslar Helmenin. Bugünlerden o günlere bakildiginda, zaman
bize yokluk zamanlari olarak görünebilir. Oysa körelmis duygularimizi mercek altina aldigimizda o günlerin zenginliginin
tarifi mümkün degildir.

Dogayla ic ice, renklerin, kokularin, seslerin farkinda bir Yörük kizidir Helme. Nazimin dedigi gibi; soframizdaki yeri
öküzden sonra gelen kadinlarin, acimasiz erkek egemenliginde ezildigi günlerde, Helme yasam mücadelesine devam eder.
Ümitsizliklere ragmen hayata simsiki tutunur. Cig tanelerine, karginin gözüne, kafire ciceklerine, oglaklara, dogan bebelere,
uyanan dogaya, duvardaki kerpici yurt edinmis papatyalara, kisacasi gördügü, duydugu, dokundugu her seye anlamlar
yükleyerek yasama sevincini taze tutar. Daha on dördünde karartilan dünyasini dünyaya getirdigi cocuklariyla renklendirir.
Önceleri ürkek ve sessiz olan Helme, baskaldiriya gectikten sonra tam bir hanim agaya dönüsür.

Bu kitap sadece dramatik yönü güclü bir roman degildir, her ne kadar Helmenin hayati sarsici dramatik anlar
barindirsa da... Kitaba baslar baslamaz, daha ilk satirlarda kendinizi doganin, o köyün bir parcasi olarak hissedeceksiniz.
Helmenin yürüdügü sokaklarda, patikalarda, islendigi tarlalarda onunla birlikte yasamaya, nefes almaya baslayacaksiniz.
Helme keyiflendiginde gülümseyecek, agladiginda gözyaslariniza engel olamayacaksiniz. Ruhumuzu her detayiyla acik
edecek tüm duygulara izin vereceksiniz. Ve sairin dedigi gibi; hep taze tutacaksiniz sevincinizi, avluda diz boyu
kar olsa da elinizden eksilmeyecek kir cicekleri...