Ana rahmine düsmemiz ile basliyor hayatimiz. Bize ezeli kudret tarafindan, bize bakan yönler haric her sey takdir edilmis. Cinsiyetimiz, sac ve göz rengimiz, ellerimiz, ayaklarimiz ve bircok seyimiz bize o an verilmis. Ne annemiz ne babamiz ne de baska biri yeni bir insanin hayat bulmaya basladigini biliyor.
Sonra annemizin hamilelik belirtileri ile belli etmeye basliyoruz varligimizi. Seviniyorlar anne baba olacaklarina. Belki ileride sergileyecegimiz davranislar onlari cok üzecek; iyi bir ahlak sahibi olmayacagiz veya tam tersi gayet iyi ve olumlu bir insan olacagiz. Yasayacagimiz hayatin kalitesinden, sahip olacagimiz evsaf ve kisilikten onlar da bihaber. Öyle ya insan, secimleri, davranislari ve bu ikisinin kiside artik sabit hal almaya basladigi karakter ve kisiligi ile kendini gösteren bir varlik.
Ve vakti gelince doguyoruz. Demek hak etmisiz bir miktar yasamayi. Sonsuz kudret bizi yasamaya ve insan olmaya layik görmüs.
Hayat yolunda kendi seyrüseferimizi yasamak üzere doguyoruz. Yasadigimiz sürece olgun bir birey mi, yoksa sadece hayatin günlük mesgaleleri ile ugrasan siradan bir birey mi veya cehalete ve zillete mahkm olmus bayagi bir birey mi olacagiz Hepsi bir muamma.
Annemiz babamiz tüm bunlardan gafil olarak daha bir seviniyorlar. Haklilar, sonucta kendilerinden bir parca onlara emanet edilmis; bakima muhtac insan türünün bir mensubu var kucaklarinda.
