Hayat, insani insan yapan en güzel kavramlarin ne oldugunu, yine en güzel yollardan ögretmisti bana. Beni ben yapan insanlarla...

Aile... En cakmasindan Hulusi Kentmen bir babaya, en sevgi dolusundan masum ve saf bir anneye sahiptim.

Dost... En delisinden iki embesil tavsanim vardi. Ikisinden biri olmasa ne ben olurdum ne de hayat bu kadar yasanilasi olurdu.

Okul... En esi benzeri görülmemis arkadaslarin ve ögretmenlerin bulundugu, kendimi ayricalikli saydigim bir okulda egitim görüyordum.

Ask... En... En... Iste bunun karsiligina ne yazacagimi henüz ben de bilmiyordum. Elimde sadece jelibon paketleri ve notlar varken bilmem de pek mümkün görünmüyordu...