Hamd, yüce Allaha c.c aittir.
O Allah ki insani en güzel sekilde yaratti, onun vücuduna denge verdi, kalbine iman nurunu akitti, o nur ile kendisini süsleyip güzellestirdi.
Yüce Allah insana konusmayi ögretti, bununla onu diger varliklarin önüne gecirip kendisine fazilet bahsetti, kalbine ilmin hazinelerini akitarak onu olgunluga ulastirdi.
Sonra yüce Allah insana bolca rahmetini akitti. Ona kalbinin ve aklinin icerdigi seyleri aciklayan ve gizli seyleri acan bir dil ihsan etti. Dile, Rabbine hamdetsin ve verdigi nimetlere sükretsin diye konusma imkani verildi. Insanin rahatca konusmasi ve dil vesilesiyle elde ettigi ilimler, hamdedilecek nimetlerdendir.
Sahitlik ederim ki, Allahtan c.c baska ilah yoktur. O, birdir, hicbir ortagi yoktur. Yine sahitlik ederim ki, Muhammed s.a.v, Allahin c.c kulu ve Reslüdür. O öyle bir peygamberdir ki, Allah c.c onu kendisine indirdigi Kuranla göndermis, onun serefini yüceltmis ve ona kendisine giden yollari aciklamistir.
Yüce Allah, yeryüzünde Allahüekber ve la ilahe illallah diyen bir kul bulundugu müddetce, sevgili Peygamberimize s.a.v, onun aline, ashabina ve gecmis salihlere salat ve rahmet etsin.
Dilin Özellikleri
Dil, Allah Tealanin büyük nimetlerinden ve cok harika lutuflarindandir. O, cüssesi kücük, ancak itaati ve günahi büyük bir organdir. Zira iman ve küfür, dilin sahitligi ile belli olur, ortaya cikar. Iman itaatin, küfür ise isyanin zirve noktasidir.
Dil, mevcut olan olmayan, yaratici ve yaratilan, hayal edilen ve bilinen, zannedilen ve vehmedilen her sey hakkinda konusur; onlari kabul veya inkar eder. Ilmin ulastigi her ne varsa, hak ya da batil, dil onu anlatir. Ilmin de alani cok genistir; hemen her tarafa uzanir. Dildeki bu özellik, baska hicbir uzuvda yoktur. Göz, ancak renkleri ve sekilleri görebilir. Kulak, yalniz sesleri isitebilir. El, sadece cisimlere dokunabilir. Bütün uzuvlarin isleri sinirli olup her seye ulasamazlar.
Dilin ise sahasi genistir, siniri yoktur. Engel olacak bir seyi de mevcut degildir. Dil, hayirda da serde de genis bir alana sahiptir. Dilin dizginini serbest birakan ve ihmal eden kimseyi seytan her yere götürür. Onu helake düsürmek icin ucurumun kenarina getirir.
Insanlari, yüzleri üstü cehenneme sürükleyen ancak dillerinin kazandigi günahlardir. Dilin serrinden yalniz, onu Islamin edebiyle edeplendiren ve helal konusmalarla sinirli tutan kimse kurtulur.
Edebe dikkat eden kimse, sadece dünya ve ahiret yönünden faydali olan seyleri konusur, dinine ve dünyasina zarar veren seylerden dilini tutar.
Konusmanin faydali ya da zararli oldugu yerleri herkes kolayca anlayamaz, bunlarin bilinmesi güctür. Bilenin de, sadece faydali yerlerde konusmasi zordur.
Insanin azalarindan en cok günah isleyeni dildir. Zira o, konusmaktan yorulmaz, hareket etmesinde de mesakkat yoktur. Insan da dilin afetlerinden ve tuzaklarindan sakinmada ihmalkar davranir, onu kontrol etmeye önem vermez.
Kisaca dil, insanlari saptirmada seytanin en büyük aletidir.
