Yasamin kiyisinda kalmis insanlarin gercek hikayeleri...
Insan genc olunca insanin isteyecegi her seyi ister. Ayakkabi ister, elbise ister, gezmek ister. Ben bunlari degil sadece karnimi doyurmak istiyordum. Hizmetcilik degil, onurlu bir is yaparak karnimi doyurmak. Binlerce issizin sokaklarda is is diye dolastigi bir ülkede ilkokulu bitirebilmis bir kiz ne yapar Hademelik, fabrika isciligi. Cok aradim böyle isleri, sira bir türlü bana gelmedi.
Bir öyküde is arayan birine is bulmak kolay. Bir fabrikaya yollarsiniz olur biter. Buna karsi cikiyor kahramanimiz, Olmaz, diyor. O kadar kolay, degil. Fabrikaya arkan varsa girersin ya da ustabasiyla is tutarsan, hademelik daha da zor. Bu iste hemsehrilik baglari aranir bir de kuzu gibi olacaksin. Evet efendim, olur efendim. Issiz gücsüz dolasirken... Burada söze siz gireceksiniz, Bir delikanliya rastladin...
Zor bir kitap elinizdeki. Zor cünkü, koltugunuzda rahatca otururken onlari düsünmek zorunda kalacaksiniz.
Zor cünkü, görmekten cekindiginiz, yanibasindan usulca gectiginiz tüm hayatlar burada.
Yasamin kiyisinda kalmis insanlarin gercek hikayeleri Mapustakiler, Alamancilar, Üniversiteliler, Güneydoguda yasananlar, Kadinlar...
Hepsinin yasamlarina aci dokunmus. Hepsinin yasamlarina sevinc dokunmus. Ask dokunmus, inanc dokunmus.
Isil Özgentürk, carpici bir calismayla karsinizda. Yasanan ama görülmeyen hayatlari tek tek bulup cikarmis, konusmus, onlari dinlerken bogazi dügümlenmis; ama, yazar sorumlulugunu unutmayip onlari tek tek dillendirmis, dinledigi, gördügü, duydugu yasamlari yeniden yaratmis.
Sizin rahatiniz bozulsun diye, dünyanin rahati bozulsun, diye.
Cesaretiniz varsa alin bu kitabi. Okuyun ve onlar belleginizin kuytuluklarinda kendilerine bir yer edinsin. Ve hayatiniz baska hayatlarla halay ceksin. Haydi cesaret...
