Pisma, które sk¿adaj¿ si¿ na t¿ ksi¿¿k¿, to nic innego jak sposoby czytania. Nie jest to spekulacja znaczeniowa, lecz przeciwnie, powrót do pisma kädego autora, do opowiadania lub wycinania scen, do nowych skojarze¿. Dla Ricardo Piglia tym w¿änie by¿ akt czytania: skojarzeniem.Czy to u Borgesa, Hemingwaya czy Prousta, znajdujemy sposoby, w jakie literatura i psychoanaliza podkre¿laj¿ teksty, by wezwä nas do ich przeczytania, do powtórzenia aktu, który nie krzepnie w pewnym sensie, lub w poszukiwaniu powie¿ci; ale w zatrzymaniu i impertynencji, które poci¿ga za sob¿ käda lektura, w tym momencie piszemy, kiedy lektura nie ma nic wspólnego z tradycj¿ tekstów, ale z niestosowno¿ci¿ listu.