Pijn wordt gedefinieerd als "een onaangename zintuiglijke en emotionele ervaring die gepaard gaat met feitelijke of potentiële weefselschade, of beschreven in termen die dergelijke schade impliceren". Een beter begrip van de neurofysiologische mechanismen en anatomische grondslagen die betrokken zijn bij pijn, d.w.z. het geheel van lichaamsfuncties die de detectie, perceptie en reactie op potentieel nociceptieve prikkels mogelijk maken, heeft duidelijk bijgedragen aan de verbetering van de behandeling van acute en chronische pijn. De nociceptieve boodschap wordt gegenereerd op het perifere niveau, het wordt getransporteerd door de perifere zenuwvezel en vervolgens getransporteerd naar de zenuw, thalamische relais met een tweede neuron en vervolgens de integratie ervan in de hersenstructuren die het transformeert in een bewuste boodschap. Deze boodschap wordt permanent gemoduleerd, deze modulatie met een remmend effect wordt voornamelijk uitgeoefend op het medullaire niveau door middel van intrinsieke mechanismen met behulp van remmende neuromodulatoren. Anatomofysiologische gegevens maken het mogelijk om de pijn in drie soorten in te delen: Overmatige nociceptiepijn, neuropathische pijn en psychogene pijn.