Hic bir söylence, hic bir efsane durduk yere ortaya cikmaz. Her efsane icinde yasanilan cagin, zamanin, toplumun, insanin derdini, sorununu, hikayesini anlatir ve adi üstünde efsane oldugu icin abartarak anlatilir, kulaktan kulaga aktarilarak yasatilirken, büyüdükce büyür ve giderek efsaneler gercegi-hakikati, dogruyu örter, gizler, saklar hale gelebilir. Efsanenin cevresinde öylesine göz alici, parlak, büyüleyici bir hale olusur ki, bu göz alici isik giderek bir yanilsamaya, hatta körlesmeye neden olabilir.Yilmaz Güney adi etrafinda olusan efsanede de benzer bir durum söz konusudur. Efsane Yilmaz Güneyi degil, gücüyle oldugu kadar gücsüzlügüyle, zaaflariyla, insan Yilmaz Pütünü unutmamizin, hatirlamamamizin nedeni de bu durumdur belki... Oysa efsanenin ardinda, yapitlariyla oldugu kadar kisacik yasamiyla, bir insanin trajedisi vardir. Belki trajedi de, trajik olan da bir maskedir ve bu maskeyi cikarttigimizda gördügümüz yüzdeki gülüs, Yilmaz Güneyin bakislarindaki insan sevgisi, icten tebessüm tek hakikattir, onun trajedisinin tek gercegidir.
