Bir ates oldu sevmek, sonu da basi da yangin yeri.
Azer, kücücük bedeniyle dünyanin yükünü sirtina, ask acisindan küle dönmüs yüregini ve umut kirintillarini da heybesine alarak yasam dehlizinde kulac atmaya var gücüyle ugrasiyordu. Ama o, babasinin aksine zulümle, iskenceyle ve hayatin zindan aynalariyla vicdanini kaybetmeden mücadeleye devam ediyordu. O büyük ölüme hazirlik yapan tüm kücük ölümlerine ragmen her gün yeniden diriliyordu. Bulutlarin günesi yarmasi gibi hayatin en acimasiz noktasina gitmekten, kendisinden vazgecenlere inat onunla savasmaktan vazgecmiyordu.
Zaten vazgecmek gibi bir lüksü de yoktu cünkü o, oku kalbe saplayan büyük bir savasciydi. Aile kavramini henüz sekiz yasinda ögrenmisti. Onun icin ask; kardes, toprak,yagmur ve emek demekti. Annesi, ablasi ve kardesleri onun herseyiydiler. Yasami boyunca kaybedebilecegi seyler, ailesine götürecegi bir parca ekmekten daha kiymetli degildi. Sirattan daha ince olan bir yoldu Azerin yürüdügü yol. Onun icin en kiymetli olan, bu yolda yürümekti. Yürürken atesin icine düserdi, oradan tirnaklariyla cikardi ve cikmak zorundaydi. Elindeki bir parca ekmegi kiz kardesleri Hicrana Esraya ve ablasi Rukiyeye götürmeliydi. Erkek kardesler; Osman ve Ömer ise kaderin bedene biraktigi deprem yaymalari gibiydi. Sultan anne ise sözcüklere sigdirilamayacak kadar yarali ve hüzünlü bir kadindi. Azerin hayat hikayesini gözyaslariyla okuyacaksiniz...
Gökkusagi kadar özledim seni
Saclarinda ayisigini gizleyen yedi renk
Atlasam zifiri karanlik
Kalsam renk körü bir yalnizlik, gitsem bir beyaza intihar.
