Biz onlara dedik ki, elbette sizin bilmediginiz öyküleri biz biliriz. Seni yazdiklarin icin kücümseyenler bilmiyorlar mi, onlarin akillarini acip yazdiklarini biz koyduk. Zenginlik istediler, verdik. Pahali kumaslar ve kervanlar dilediler; bir sabah kapilarinin önüne koyduk. Ama yine de senin öykülerine güldüler. Icine yeis dolmasina izin verme. Sabretmekten vazgecersen onlardan ne farkin kalir. Hem senin neyi becerecegini de biz bilirdik. Onun icin cabalasan da, vazgecsen de fark etmez. Ama vazgecmemende büyük mükafatlar olabilir. Olmayabilir de. Ahmet Bükenin öykülerinde aci ve ironi bir arada; bu yalin öyküler, sasirticiligini da, sarsiciligini da ülkemizin tükenmek bilmez aci ve ironi kaynagindan topluyor. Böylece bir dil saganagi cikiyor ortaya Yoksulun dili, ötekinin dili, zalimin dili ve umut edenin dili hep bir agizdan öykü söylüyor. Büke, Yüklükteki öykülerinde artik kangrene dönüsmüs meseleleri anlatirken yer yer sevdigi sanatcilardan da yardim aliyor, edebiyat serüvenindeki köse taslarini imliyor. Ahmet Büke, Türkiyenin yazari olmakta direniyor.
