Rusen, bütün manalarin var oldugu bir gezegendi.
Insan, kendini degerli hissettigi yerde kesfedermis.
Yeryüzünün en keskin bicagi, Rusenin gözleriydi.
Kadinlari ve atlari, arabalariyla birlikte aldilar. Öldürdükleri erkekleri yolun kenarina cekip sonradan daglarin arasina dogru süzüldüler. Delirmek üzereydim. Bu yapilanlar adeta vahsetti. Artik birilerinin, nasil Fransizlara dur dendiyse bunlara da dur demesi gerekiyordu.
Ey beyaz kagit, bugün ne oldu biliyor musun Ben basardim, Rusenin babasi onu bana verdi. Iki hafta sonra dügünümüz var ancak benim elimde hicbir sey yok. Ne bes kurus para ne Rusene takacak bir ziynet esyasi. Bu durum beni cok üzüyor. Bu durumun müteessir olmasi beni cok düsündürüyor. Simdi nasil yapacagimi bilmiyorum. Yoklugun icinden cikan bir delikanlinin, bir aganin kizini istemesi ve istegine ulasmasi, sefaletinin verdigi müskül durumdan dolayi sevdigi kiza bir seyler yapamamasi beni cok üzüyor. Isterim ki ellerimle Rusen icin kilolarca taki ve ziynet esyasi armagan etmek ancak yoklugun kader oldugunu söylüyorlar. Bu kez kaderime boyun egip kabullenecegim. En kötü ihtimalle köyümüzdeki evi satacagim. Bir yolunu bulacagim ancak o ev dedemden yadigar. Babam normal olsaydi muhakkak sattirmazdi.
