Ksiazka poswiecona jest dominujacej we wspolczesnym teatrze tendencji do eksponowania realnosci (anektowania realnosci - wedlug okreslenia Tadeusza Kantora) w spektaklu teatralnym kosztem jego iluzyjnosci. O ile tradycyjny teatr iluzji preferowal obraz swiata oparty na regulach malarskiej perspektywy, wierzyl w mozliwosc dotarcia do prawdy o swiecie za posrednictwem iluzji realnosci, o tyle teatr realnosci cechuje gleboki kryzys wiary w mozliwosci iluzji jako synonimu klamstwa, oszustwa, pozoru. W sferze kreowania iluzji teatr nie moze sie juz rownac z kinem, telewizja, grafika komputerowa, ale moze wciaz jeszcze konkurowac z nimi w sferze realnosci swiata scenicznego. Wspolczesny teatr realnosci dazy do prawdy poprzez realnosc: wprowadza na scene realne przedmioty, kaze aktorowi byc soba, nie pozwalajac wystepowac pod zmyslonym nazwiskiem, mowic nieswoimi slowami, imitowac realne dzialanie. Wspolczesny teatr realnosci zastepuje swiatla rampy sloncem, deski sceny realnym Elsynorem czy Wawelem, zrownuje czas przedstawiony w spektaklu z czasem rzeczywistym. Teatr realnosci nie tylko przedstawia swiat, lecz ponadto sam nabiera cech swiata - jego materialnosci i zmyslowosci, jego czasowo-przestrzennej natury, jego dotykalno-sci i niedotykalnosci.